Ekonomik ve sosyal gelişmeler üzerinden bir ülkeyi okumak normaldir de, aynı ülkenin yarısının sanki o ülke ile ilgisi yokmuş gibi veriler üretmesi nasıl okunur buna kafa yormak gerekiyor artık. Bu durumun spekülasyonla ilgisi yok. Bu durum , gerçek ve neredeyse onlarca yıldır alışılmış.
Oysa alışılmış, normal değildir ki her zaman! Sadece alışılmıştır ve ne kadar alışılırsa o kadar inandırıcılığı artacağı için anormalin riskini artırır! Bir ülke düşünün, bir yanı insani gelişmişlik rasyolarına yaklaşıyor, bir kısmı yanına bile yaklaşamıyor.
Bir yanı mutlu bir yani mutsuz… Bir yanı yaşıyor, bir yanı ölüyor… Bir yanı tarlasında sebze yetiştiriyor, bir yanının tarlasına sadece mayın ekili…
Bir yanı milli gelirin, katma değerin, rantın arenası oluyor bir yanı Somali görüntüsünde…
Bir yanı tatil için yurtdışı hayalleri kuruyor bir yanı sadece ölmeden evine ulaştığında şükrediyor… Yani asıl harita, yoksulluk ve zenginlik haritası. Çünkü ölenler iki taraftan ama orjinleri yoksulluk! Nasıl oluyorsa sadece ölümde buluşabiliyor bu yoksullar… Ve faili meçhullerde…
Böyle bir harita üzerinde hamasi laflar etmenin ne kadar anlamı olur ki?
Hak ise ortadaki durum, hakkıyla ortaya koymak gerekiyor artık.
Bütün bu fluluk, aslında mesnedinin anlaşılamadığı nefretleri körüklüyor ki, tarihte böyle durumların sonu belli: Hak verilse de nefret sürüyor! Nefretin başladığı yerde birbirini anlama niyeti ne zaman devreye girer?
Birbirini anlamak için ise çok önemli bir özelliği ihtiyaç var.
Empatiye… İyi de iktidar kavgalarının nüvesinde empati yok. Kazanmak var sadece…
Yenmek, alt etmek, ezmek var… Rekabet gerekirse(!) ki, çoğu zaman gerektiriyor,’nefret ‘ üzerinden, güreşe meylediyor, meylettiriyor…
Barış ruhundan korkulur mu? Korkutuyorlar işte…
Barış olursa, iktidarların ve iktidar beslemelerinin güç kaybına uğrayacağından mı bu korku? Belli ki, bazılarının varlıkları sadece bu güçle kimliklenmiş… Hem de önce kendi gözlerinde… Eğer örgütler de devletler de krokilerden değil de insanlardan oluşuyorsa , bu insanların hepsinin aynı güç kimliğinde buluştuklarını söyleyemeyeceğimize göre hala bir umut var demektir.
O umudu yeşertecekler ise bellidir: Empati yeteneğini kaybetmemiş olanlar…
Nurhan Yönezer
